Forum sojuszu Others

triss29 · 2008-06-14 17:14:48

Tu będziemy opisywać nasze ulubione zwierzęta a jak sie tego troche uzbiera to może napiszemy z tego encyklopedie zwierząt

Moim zdaniem wilk jest najpiękniejszym zwierzakiem na ziemi ... to ja może napisze coś o wilkach

Wilk (Canis lupus)- gatunek ssaków z rodziny psowatych, rzędu drapieżnych.

Wilk zamieszkuje lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100 km² (za Bereszyński i inni), ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez 2 konkurujące watahy (za Jędrzejewscy). Wilk jest wytrwałym wędrowcem, potrafi w ciągu dnia pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. Stada wilków liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i ewentualnie części wilków z poprzedniego miotu. Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wilki mają rozwinięty system komunikowania się przy pomocy mowy ciała, odgłosów oraz przy użyciu substancji chemicznych – feromonów i własnych odchodów (znakowanie). Żywią się głównie ssakami średniej wielkości (jelenie), nie gardząc mniejszymi zwierzętami czy padliną, a jeśli stado jest duże, wspólnie polują także na większe ssaki lub ich stada. Przy braku pożywienia, lub w okresie wychowywania młodych, zdarza im się atakować zwierzęta hodowlane.

Dawniej były szeroko rozprzestrzenione. Ekspansja człowieka wpłynęła na ograniczenie ich populacji. Zakorzeniony w kulturze strach przed wilkami powodował ich trzebienie, częstokroć nieuzasadnione. Obecnie w większości państw objęto je ochroną gatunkową. Podejmuje się próby reintrodukcji tego gatunku, na najszerszą skalę w USA, ale także w Europie.

Wilk od początku był i jest nadal obecny w ludzkiej kulturze. Na ogół w kontekście negatywnym, jako drapieżca, zabójca lub wcielone zło. Z drugiej strony, podziwiana jest wilcza niezależność, siła i wytrwałość. Ostatnio, na skutek wzrostu świadomości ekologicznej, postrzeganie wilka ulega stopniowej poprawie, miejsce strachu zaczyna zajmować zrozumienie jego roli w ekosystemie.

Wilki to wspaniałe zwierzęta które coraz częściej ukazują się w filmach jak i w japońskich bajkach zwanych ANIME jak Spice and Wolf czy Wolf's Rain , jak dla mnie są to zwierzęta pełne magi i tajemnic

bisaggio · 2008-06-14 21:40:40

ciekawy pomysł, wilki rzeczywiście są majestatyczne
jeżeli chodzi o wygląd to świetne są tygrysy bengalskie

Tygrys bengalski (Panthera tigris tigris) - podgatunek największego ze współcześnie żyjących wielkich kotów - tygrysa.

Zasięg występowania

Zamieszkuje ciepłe, wiecznie zielone lasy liściaste, łąki i lasy namorzynowe w Indiach, Bhutanie, Nepalu, Bangladeszu, Chinach i zachodniej Birmie.

Charakterystyka
Ubarwienie pomarańczowo-brązowe z czarnymi pręgami. Występuje również w odmianie bez pręg, albinotycznej (tygrys biały) i melanistycznej (tygrys czarny).

Dojrzały samiec osiąga długość do 290 cm (razem z ogonem) przy przeciętnej masie ciała 220-230 kg. Samice są mniejsze - osiągają do 250 cm długości i przeciętnie ok. 140 kg masy ciała.[2]

Samce zajmują terytoria o powierzchni od 30-105 km2, a samice od 10-39 km2.[2]. Ze względu na zmniejszające się powierzchnie siedlisk dostępnych dla tak dużych drapieżników[3] w Indiach obserwowane jest największe ich zagęszczenie. Spotykane są nawet grupy wzajemnie tolerujących się osobników - tygrysy są samotnikami o wysoko rozwiniętej agresji terytorialnej.

Dokładna liczba żyjących tygrysów bengalskich nie jest znana. Oficjalne dane przytaczane przez władze indyjskie, mówiące o liczbie w przedziale 3100-4500 są kwestionowane przez biologów i ekologów. Specjaliści zarzucają urzędnikom, że w celach propagandowych dopuszczali do zawyżania danych przyjmując za podstawę liczenia tygrysów ślady ich łap. World Wildlife Fund szacuje łączną liczbę wszystkich dziko żyjących osobników na 3000-4500.

Surykatka (Suricata suricatta) — mały ssak drapieżny należący do rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata (Desmarest, 1804).

Występowanie: zamieszkują południową część Afryki, głównie pustynię Kalahari. W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą Meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako „kot jeziorowy”. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi sie do koczkodana.

Wygląd
Smukła sylwetka, wierzch ciała jasnopopielaty z czarnym, poprzecznym pręgowaniem. Głowa biała, uszy czarne. Ogon żółty o czarnym końcu.
Rozmiary
długość ciała: 25-35 cm
długość ogona: 17-25 cm
Pożywienie
Wszystkożerna, głównie owady i inne bezkręgowce, ale również gady, ptaki i ssaki uzupełnione pokarmem roślinnym.
Tryb życia
Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w grupach zajmujących określone terytorium. Co najmniej jeden z członków grupy zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i pełni wartę. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk, na który stado odpowiednio reaguje. Na terenie otwartym kopie nory, lecz gdy jest to możliwe, korzysta ze skalnych szczelin.
Rozród
Ciężarne samice spotyka się w listopadzie i lutym. Ciąża trwa 11 tygodni, a w miocie rodzi się zazwyczaj 2 do 4 młodych. Długość życia surykatek dochodzi do 12 lat (średnio 7 lat).
Wykorzystanie przez człowieka
Młode surykatki łatwo oswoić. Wykorzystuje się je jako łowców gryzoni, co często robią Afrykańczycy. Surykatki wydają głośne dźwięki w razie zagrożenia, ostrzegają tym całą kolonię.
Starsze surykatki uczą młode, jak obchodzić się ze zdobyczą, organizując dla nich „szkoły łowieckie”. Szkoły łowieckie polegają na trzech stopniach nauki: Młoda surykatka dostaje martwe zwierzę (np. skorpiona) w celu poznania ofiary, następnie dostaje żywe nieuzbrojone zwierzę (np. skorpiona bez żądła), ostatnie zadanie jest rodzajem „egzaminu” - młoda surykatka dostaje żywe, uzbrojone zwierzę (np. skorpiona z żądłem) w celu jak najszybszego zabicia go. Surykatki mają naturalnie podwyższoną odporność na jad wielu zwierząt, m.in. węży i skorpionów. Ukąszenie zabójcze dla człowieka nie stanowi zagrożenia dla życia dorosłej surykatki. Odchody gromadzą we wspólnych latrynach. Surykatki przez wiele miesięcy mogą żyć bez wody, gdyż przeżuwają dzikie melony, wilgotne korzonki i bulwy, które wcześniej wykopały.

świetne są, ale w sumie sporo takich 'słitaśnych' zwierzaków ^^

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek ssaków z rodziny niedźwiedziowatych, rzędu drapieżnych.

Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600-3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, lecz w rzeczywistości zwierzę odżywia się prawie wyłącznie pędami bambusa, choć – podobnie jak większość zwierząt – nie gardzi jajami i gryzoniami, które zjada wraz z pokarmem roślinnym. Panda je bardzo dużo – na dobę potrzebuje ok. 40 kilogramów paszy. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak testy genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.

Panda wielka należy do zwierząt na granicy wymarcia, głównie wskutek niskiej rozrodczości, ale również wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych. Panda jest symbolem World Wildlife Fund, organizacji zajmującej się ochroną środowiska i organizmów zagrożonych wymarciem.

Smutne, że już ich prawie nie ma ;(

w sumie to ja nie mam ulubionego zwierzaka, te 3 mi jakoś przyszły najszybciej na myśl, ale mógłbym tu dziesiątkować przykłady myślę, mnie bardzo np interesują również węże i pająki, które wg większości ludzi już tak słodkie się nie wydają

Ostatnio edytowany przez bisaggio (2008-06-14 21:45:42)

triss29 · 2008-06-14 21:48:15

to jeszcze kilka ode mnie

Konie... Piękne stworzenia... a teraz troche o naszych konikach

Koń domowy (Equus caballus L.) - ssak parzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony w Mezopotamii i Chinach ok. 8-6 tys. lat temu. Przodkiem konia domowego były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan oraz wymarłe azjatyckie konie tundrowe i leśne.

Konie charakteryzują się wielką różnorodnością umaszczeń, które w większości przypadków nie jest cechą rasową. Wyjątkami od tej reguły są rasy: haflinger (umaszczenie kasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem), appaloosa (umaszczenie tarantowate), konik polski (umaszczenie myszate), palomino (umaszczenie izabelowate), fiording (umaszczenie bułane) oraz koń fryzyjski (umaszczenie kare, jedyną możliwą odmianą jest mała gwiazdka na czole).

Końskie zęby stale rosną, mniej więcej 4 mm rocznie. Są one systematycznie ścierane ok. 2 mm na rok, wskutek rozcierania pobieranego pokarmu. Szczęka jest szersza niż żuchwa, dlatego zęby trzonowe i przedtrzonowe ścierają się nierównolegle, pod kątem. Miękki pokarm powoduje, że zęby trzonowe i przedtrzonowe nie ścierają się równomiernie na całej powierzchni, co powoduje że na zewnętrznej stronie zębów górnych i wewnętrznej stronie zębów dolnych tworzy się ostra jak nóż krawędź. Należy przynajmniej raz do roku skontaktować się z weterynarzem, który sprawdzi stan uzębienia zwierzęcia i w razie potrzeby odpowiednio je starnikuje. Problemy związane z uzębieniem przekładają się bardzo często na kłopoty w pracy z końmi - trudności przy kiełznaniu, niespokojna głowa, nieakceptowanie wędzidła, problemami z pobieraniem pokarmu oraz przeżuwaniem.

Kiedyś konie były wykorzystywane do ciągnięcia ciężkich przedmiotów...Dziś rzadko można spotkać konia ciągnącego wozy z drewnem czy węglem
W dzisiejszych czasach konie są raczej wykorzystywane w wyścigach dzięki którym co poniektórzy hazardziści wygrywają kupe kasy Konie to miłe zwierzęta i jak będzie się dla nich miłym to odwdzięczą się tym samym a może nawet pozwolą na sobie trochę pojeździć

Ryś, ryś eurazjatycki (Lynx lynx) - ssak z rodziny kotowatych. Opisany po raz pierwszy w 1758 roku pod nazwą Felis lynx.

Rysie prowadzą samotniczy, nocny tryb życia. Rewiry samców są większe niż rewiry samic; rewir jednego samca może zachodzić na rewiry 2-3 samic. W trakcie poszukiwania jedzenia rysie przemierzają średnio 7 km w czasie jednej nocy; wbrew utartym poglądom ryś nie czatuje na ofiarę na gałęzi, ale aktywnie jej poszukuje. Samice z młodymi mogą polować również za dnia.

Pierwotnie zasięg rysia obejmował obszar od Pirenejów po Kamczatkę, od Bałkanów po Skandynawię i od Turcji po Kaszmir i Tybet. Obecny naturalny zasięg gatunku nie obejmuje krajów Europy Zachodniej. Od lat siedemdziesiątych zasięg ponownie zaczął się rozszerzać dzięki reintrodukcji na obszarach Szwajcarii, Austrii, Czech, Francji i Słowenii. W Skandynawii obserwuje się rozprzestrzenianie tego gatunku poza koło podbiegunowe.

Likaon, simir (Lycaon pictus) - gatunek ssaka z rodziny psowatych, dawniej występujący na prawie całym kontynencie afrykańskim, dzisiaj jest jednym z najrzadszych dużych mięsożerców. Likaon ma bardzo silny instynkt stadny, który sprawia, że żyje i poluje w dużych watahach. Jest bardzo wytrzymałym drapieżnikiem - może gonić ofiarę przez wiele kilometrów. Najchętniej poluje na antylopy. Żywi się głównie mięsem, czasami dietę uzupełnia pokarmem roślinnym. Blisko spokrewniony z cyjonem (Cuon alpinus), jest jednak od niego trochę większy. Jego główni wrogowie to lwy (które często zabijają likaony) i hieny cętkowane.

Likaon zamieszkuje suche obszary na południe od Sahary. Występuje w Etiopii, Erytrei, Angoli, Botswanie, Namibii, Somalii, południowym Sudanie, południowym Czadzie, wschodniej Nigerii, Demokratycznej Republice Konga, Kenii, Tanzanii, Angoli, Zambii, Zimbabwe i RPA. Unika wszelkich lasów, jest typowym zwierzęciem otwartych terenów. Zamieszkuje zarośla akacjowe, półpustynie, sawanny drzewiaste, busz, niekiedy pojawiają się w obszarach bardziej górzystych, jednak jego główne siedlisko stanowią sawanny trawiaste bogate w duże ssaki roślinożerne takie jak gnu czy zebry.

Kojot, kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) - ssak drapieżny z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem i szakalem. Zamieszkuje obszary od Alaski do Meksyku. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.

Długość bez ogona

70-100 cm

Długość ogona

ok. 40 cm

Wysokość w kłębie

do 50 cm

Masa ciała

samce 18 kg, samice 13 kg
**************************

Kojot cieszy się złą opinią, ale jest ona nieuzasadniona. Tak naprawdę nie jest on niebezpieczny ani dla człowieka, ani dla bydła. Przeciwnie, żywiąc się padliną i małymi gryzoniami o szybkim przyroście naturalnym, jest on raczej pożyteczny! Tak jak jego kuzyn wilk, kojot wyje, a także skomle, mruczy, jęczy, i piszczy. Kojoty są monogamiczne, pary pozostają razem przez wiele lat, a często i na całe życie. Ich mieszkaniem jest nora, którą kojoty same wykopują lub przejmują opuszczone nory innych zwierząt.